علی بن عبدالعزیز می گوید: امام صادق علیه السلام از من پرسید: «عمر بن مسلم چه کرد؟» گفتم: فدایت شوم! دست از کسب و کار کشید، و به عبادت روی آورده است. فرمود: «وای بر او! آیا ندانسته است آن کس که طلب روزی را ترک کند، دعایش مستجاب نخواهد شد؟»
هنگامی که این آیه نازل شد: «وَ مَن یتَّقِ اللهَ یَجعَل لَهُ مَخرَجاً و یرزُقُه مِن حَیْثُ لا یَحْتَسِب؛ هر کس پرهیزکاری پیشه کند، خداوند راه برون رفت [از گرفتاری و تنگ دستی] برای او قرار می دهد و از جایی که هیچ حساب نمی کند، روزی او را می رساند.» (طلاق: 2و3) گروهی از یاران پیامبر صلی الله علیه و آله دکان ها را بستند و به عبادت خدا مشغول شدند و گفتند: روزی ما تضمین شده است. چون خبر به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله رسید، آنان را نزد خود خواند و فرمود: «چه چیز شما را به این کار برانگیخت؟» گفتند: یا رسول الله! خداوند عهده دار روزی ما شد و ما به عبادت او روی آوردیم. حضرت در پاسخشان فرمود: «هر کس چنین کند، دعایش مستجاب نخواهد شد. بروید دنبال کسب و کار»
- الحیاه، ج 5، ص 470
